Wolność to nie wszystko. Wolność ma granice i te granice to prawo. Prawo, którego nie trzeba ludziom narzucać, bo ono wynika z ich najgłębszej natury, z ich godności ludzkiej.
Człowiek nigdy nie może odgadnąć, czy jego decyzje były właściwe, lecz mają one sens tylko wtedy, gdy odczuwa prawo do swojej wolności, i nie można mu tego prawa zabrać.
Nie jest wolnym ten, kto nie ma panowania nad sobą. Wolność to świadomość, że zależymy tylko od siebie samych.
Wolność nie jest stanem spoczynku i bezpieczeństwa, ale nieustającym, ryzykownym zadaniem tworzenia i obrony porządku moralnego.
Wolność jest niczym, jeśli nie jest to wolność robić coś szalonego, coś, co wykracza poza przyjęte normy społeczne.
Wolność nie jest wtedy, kiedy możemy coś robić, ale wtedy, kiedy nie musimy niczego robić. Wolność nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ją zdobywać codziennie, bo inaczej jest ciągle zagrożona.
Wolność nie jest możliwością wyboru, lecz stanem bycia. Wybór bez możliwości działania to tylko frustracja, nie wolność. Doświadczanie wolności polega na odnoszeniu sukcesów we własnych dążeniach, na podążaniu za swoimi marzeniami i pragnieniami, niezależnie od ograniczeń i przeciwności losu.
Wolność jest nie tylko prawem każdego człowieka, ale także fundamentem każdego zdrowego społeczeństwa. Bez wolności nie ma prawdziwej twórczości, nie ma prawdziwego postępu.
Wolność nie leży w pewności absolutnej, ale we wiadomości, że cokolwiek robimy, robimy to wedle własnego wyboru. Nawet jeżeli decyzja jest trudna, bądź kończy się niepowodzeniem.
Wolność nie jest prostą permissywnością. Jeżeli człowiek ma być prawdziwie wolny, to musi być wolny z prawdy i przez prawdę. Prawda go uwolni. Bez prawdy wolność jest iluzją, a jej realizacja przynosi niewolę.
