Obyście tylko potrafili położyć kwiatypomiędzy ...

 Jestem jak matka natura, nie znoszę pustki.

 Znika jak cień, którego nigdy nie było.

 Człowiek szuka spokoju z osobą, która żyje, dzieląc z nią codzienność.

 Niektórzy chwalą się, że mówią to, co myślą. Nie rozumieją, że nie umieją myśleć.

 Filozofia zawsze grzebie własnych grabarzy.

 Nawet lojalność, nadmiernie
wykorzystywana, zużywa się.

 Niektórzy ludzie, pomyślał, stają się widoczni dopiero dzięki temu, że znikają.

 Znaczenie życia mierzy się nie czasem, lecz głębią.

 Czasami wystarczy, że dzieli
się z kimś swoją wściekłość, żeby poczuć się lepiej.

 Albowiem w rozwoju psychicznym chodzi o pełnię osobowości, a nie o jej doskonałość.