Życiem człowieka roztropnego kierują prawdopodobieństwa.

 Myślę, że ci najsmutniejsi ludzie zawsze najbardziej starają się rozweselać innych. Bo wiedzą jak to jest gdy czujesz się kompletnie bezwartościowy. I nie chcą by nikt inny czuł się podobnie.

 Wyborów dokonuje się w kilka sekund, a ich skutków doświadcza się przez resztę życia.

 Człowiek nie docenia tego co ma i pragnie coraz więcej. Dopiero gdy straci to co miał zaczyna żałować, że tego nie potrafił docenić...

 Podporządkować się, aby dokładniej nienawidzić.

 Lepiej wspominać życie z okrzykiem "nie wierzę, że to zrobiłem”. Niż ze smutnym westchnieniem "szkoda, że się nie odważyłem".

 Młodzi ludzie chcieliby być wierni, a nie są, starzy, chcieliby być niewierni, ale nie mogą.

 Zmysłowe uciechy rozwijają ducha, a cierpienie go niszczy i podważa jego istnienie.

 Postanowił żyć wiecznie
lub ponieść śmierć próbując.

 Krainie Chichów światło dały oczy, które widziały światła, których nie widział nikt.

 Ale dziś nic nie jest takie, jak planowałam. To chyba nigdy się nie udaje, prawda?