Życie każdego człowieka jest niezwykłe, lecz jednocześnie banalne i oczywiste.

 Umarli pozostają młodzi.

 Czasami mnie to wkurza. Ta bezsilność.
Czasami czuję, że muszę, po prostu muszę coś zrobić.

 Człowiek na starość przypomina emerytowanego aktora, który siedzi na widowni i smętnie spogląda, jak jego ulubione role gra ktoś inny.

 Lepiej coś robić, niż siedzieć, czekać i myśleć o głupstwach.

 Ludzie, którzy otwarcie pokazują swoje uczucia, ani nie są głupi, ani naiwni. Wręcz przeciwnie są tak silni, że nie potrzebują masek.

 Stara pomyślała: wojna jest cicha. Pokój to hałas.

 Spotkałem wielu ludzi będących najwyraźniej śpieszącymi się gdzieś. Rzadko kiedy jednak spotykałem takich, którzy wiedzieli, dokąd tak naprawdę zmierzają.

 Człowiek żyje na tym świecie tylko chwilę, jest jak przemijający deszcz, śnieg upadający chwytany dłońmi. Na jaki zatem cel wydajesz swój oddech życia?

 O radę pytaj tego kto sam sobie radzi.

 Patrzyłem na nie, a na mnie patrzyła śmierć.