Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukochanej osoby i widzieć pustkę. Zupełne nic. Obojętność, zero tęsknoty. Najtrudniej czuć, że się ją kocha całą sobą i wiedzieć, że bez niej nie można żyć ale ona bez ciebie jest szczęśliwa. Najtrudniej kochać bez wzajemności.
Przecież i ściany mają uszy, i uszy mają za uszami, a za ścianami są kolejne ściany z uszami.
To był logiczny wybór.
Serce ściska mi się z żalu na myśl,
że tak często coś tracimy, nim zdołamy zrozumieć, jaką ma wartość.
Jestem jak matka natura, nie znoszę pustki.
Kiedy dorosnę, nie będę już robić wszystkiego, co ktoś sobie zażyczy.
Los jednak działa według sobie tylko znanych prawideł.
Samotne, piękne miejsce, lecz nikt, jak sądzę, objąć się tu nie chce.
Właściwie nie boję się
nieznanego. Tylko trochę
szkoda mi tracić to, co znam.
Im częściej dostajesz od życia po mordzie, tym więcej jesteś w stanie znieść.
