Wierzcie we mnie, a umrzecie... na zawsze.

 Liczą się nie lata w twoim życiu, ale życie w twoich latach.

 Strach powodują nie sprzeczności, lecz stopniowe pozbywanie ich mocy.

 Umarł przywalony resztkami feudalizmu.

 Tkwił we mnie jakiś zarodek perfidnych i pochopnych gestów, które wykonywałam pomimo poskromionych już, ładnie ułożonych loków.

 Nie używaj mężczyzn, by dostać od życia to, czego pragniesz. Zdobądź to sama.

 Zwyciężajcie nienawiść miłością, nieprawdę – prawdą, przemoc – cierpieniem.

 No bo jak się dziękuje za życie? Czym za nie zapłacić? Gdzie są granice wdzięczności?

 Daj, Panie, nam wszystkim, nam pijakom, tak lekką i tak piękną śmierć.

 Pomyśl, jaki świat byłby piękny, gdyby ludzie spotykali się w odpowiednich momentach życia. A nie o parę lat i zdarzeń za późno, za wcześnie. Gdyby mówili to, o czym tak zaciekle milczą. Ile nocy byłoby przespanych, ile serc nie aż tak pustych.

 Jakoś to będzie, bo jeszcze tak nie było, żeby jakoś nie było.