Przeszłość przeminęła i byłoby nietaktem ją przywoływać.

 Wróg, którego nie widać, zawsze wydaje się najbardziej przerażający.

 My, wiedzieliśmy, że trzeba umierać publicznie.

 Człowiek umiera zawsze na końcu swojego życia.

 Trudno jest rozstać się z jakimś nawykiem i nie mieć uczucia, że to ostateczne pożegnanie.

 Nie możemy wybrać jak umrzemy, czy czego nie zrobimy, ale możemy zdecydować jak będziemy żyć. Teraz jest właściwy czas i właściwe miejsce.

 Potem wniesiono nowe szklanki ponczu i zaczęły się opowieści.

 Wzmagają się jedne narody, inne marnieją [...]i jak gońcy przekazują pochodnie życia.

 Lepiej być człowiekiem, który głośno przeklina, niż małym, cichym skurw*synem...

 Błogosławieni ci, co nic nie mają do powiedzenia i trzymają język za zębami.

 Życie zyskuje sens, kiedy stajemy się odpowiedzialni i zaczynamy podejmować decyzje samodzielnie, zdając sobie sprawę z konsekwencji naszych wyborów.