Wielkie dzieła nie są skończone. Są jedynie zarzucone.

 Dum spiro, sperodopóki oddycham, nie tracę nadziei.

 Życie jest pokojem, w którym oczekujemy nicości.

 Słowa się rozsypują, układają w nowe.

 Czasami mnie to wkurza. Ta bezsilność.
Czasami czuję, że muszę, po prostu muszę coś zrobić.

 Pamiętaj! Nie wybieraj tanich ludzi, łatwej drogi i szybkiej miłości… od tych trzech rzeczy nawet gówno jest więcej warte.

 Byłeś niczym okazały dąb, pod którym mogłam leżeć i czytać.

 Nie wolno tracić nadziei, to całkiem jakby ktoś wziął i umarł na dwadzieścia lat przed własną śmiercią.

 Niczego nie potrzebowała. Chciała zapaść się w nicość i odpłynąć. Zapomnieć.

 Brak nadziei jest chorobą silniejszą niż ta,
która odebrała życie Aby. Ponieważ dotyka serca
na to nie ma szczepionki, nikt nie jest odporny.

 Dwa tylko są rody na świecie [...] tych, co mają i tych, co nie mają.