W życiu trzeba się do wszystkiego przyzwyczaić, nawet do wieczności.

 Życie to nie jest oczekiwanie na to, aż burza minie. To nauka jak tańczyć w deszczu.

 Gdy lud nie ma głosu poznaje się to nawet przy śpiewaniu hymnu.

 Być szczęśliwym, trzeba najprzód odsunąć od siebie strach, potem żyć z umiarem, skromnie, spokojnie, oddając się pracy, którą się kocha, ale bez nadmiernego napięcia.

 Lepiej chyba pójść choćby kawałek dobrą drogą, niż zajść daleko, lecz źle.

 Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, by nie zranić drugiego człowieka, bo jutro możemy już nie mieć okazji powiedzieć “Przepraszam”.

 Jedyne na co mam ochotę, to całkowity, kompletny reset.

 To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.

 Gdybyż można opancerzyć się na upokorzenia!

 Ludzie za łatwo rezygnują z
władzy nad własnym życiem.

 Nie warto rezygnować z małych marzeń bo to one prowadzą nas do większych