Często popularność człowieka za życia objawia się po jego śmierci.

 Tylko ktoś ślepy pędzi ku zatraceniu; ten, kto widzi, zawsze może uniknąć swego losu.

 Dzieci często poznają smak samotności właśnie w szpitalu. Potem, kiedy dorastają, zapominają o swoich przyjaciołach i wrogach, urodzinach i wakacjach, ale szpitalne doznania zapamiętują na zawsze.

 Kapelusz trzeba wkładać na głowę, żeby go można było zdjąć, kiedy zajdzie potrzeba.

 Nigdy nie docenia się należycie ludzi, dopóki nie znikną.

 Gdyby ludzie robili tylko to, co wyglądało na możliwe, do dzisiaj siedzieliby w jaskiniach.

 Unikać kogoś to żadna sztuka.

 Czasem ściska nas coś w gardle, by nie dopuścić głosu serca do głowy lub vice versa.

 Cóż to za diabelska zabawa: życie!

 Ludzie tworzą narracje z materii snów, które mają zwykłą, realną podstawę fizjologiczną.

  Z całą pewnością lepiej żyć w gniewie niż w świecie składającym się wyłącznie z szarości.