Nikt nie widział wiatru, ale jest on na tyle rzeczywisty, ...

 Wstałam, otrzepałam dłonie z ziemi, weszłam do domu i ciebie tam nie było.

 Każdy coś ukrywa.

 Nikt nie może uciec od swego przeznaczenia.

 Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. Wtedy zaczynam wyznawać "mamtowdu*izm" i "c*ujmnietoobchodzizm". Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.

 O wiele łatwiej jest żyć na uboczu, bez przyciągania niczyjej uwagi.

 Nie rozumiem ludzi, którzy sami ze mnie zrezygnowali, odepchnęli mnie i zerwali kontakt, a potem wracają i są zdziwieni, że już na nich nie czekam.

 Sława - to znaczy zostać w pojedynkę i prostytuować się w ohydny sposób.

 Owinęłam folią bąbelkową brutalną rzeczywistość, jaką przedstawiały słowa.

 Postęp nie znosi przykazań.

 Kto przeżył tragedię, nie był jej bohaterem.