Ludzie z przypadku uczynili mamidło, którym usprawiedliwiają swą własną głupotę.

 Kto traci energię na myślenie, jak bardzo zaboli go upadek, w zasadzie już spadł.

 Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili,
tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze.

 A więc to znaczy, że nie żyje.
Co dziwne, kiedy wypowiadałem
te słowa, nie wydarzyło się nic.
Świat nie miał się wcale gorzej
niż zwykle. Pogrążony w tym samym,
odwiecznym śnie, niszczał sobie jak zawsze.

 (...) jakby codzienna znajomość zwalniała nas z uważności na szczegóły.

 Bardziej pouczające są błędy wielkich inteligentów niż przeciętnych geniuszy.

 Ciekawość jest dla mnie jak narkotyk; jeśli
nie potrafię jej zaspokoić, czuję się martwa.

 Właśnie to co uważał za najpotrzebniejsze, otaczało go całunem daremności.

 Człowiek jest mieszaniną pychy
i nikczemności, wielkości i nędzy; pragnie cnoty, a służy grzechowi;
pragnie trwałego szczęścia, a goni za chwilowymi rozkoszami;
pan ziemi i nędzny robak.

 Nie możemy czuć się odpowiedzialni za to, czego nie jesteśmy w stanie zrobić.

 Nikt nie jest zobowiązany do rzeczy niemożliwych.