Człowiek opętany ideą latania, staje się jej niewolnikiem.

 Lubię sobie posiedzieć. W ogóle lubię po prostu sobie być. W tym sensie, że nie od razu robić jakieś zamieszanie wokół siebie. Nie zacieszać. Nie otaczać się na siłę ludźmi po to, żeby mieć takie poczucie szumu, który sprawi, że będę czuła, że żyję. Potrafię czuć, że żyję, kiedy siedzę po cichu.

 Mam na to po prostu ochotę: rozbić ten dzień na złotawe kawałeczki.

 Życie to nie jest coś, co możemy zrozumieć z książek. Bo życie, to jest coś, co trzeba zrozumieć żyjąc. To jest coś, co musisz dotknąć. Co musisz kochać. Co musisz zrozumieć. Co musisz sam przeżyć. A zrozumiesz to, dopiero gdy zrozumiesz, że nie da się tego zrozumieć.

 W życiu tak właśnie jest, że posługujemy się tym, co mamy pod ręką.

 Nicka uderzył latający toster.

 Nieważne, ile masz lat, zawsze jesteś na tyle młody, aby nauczyć się czegoś nowego i na tyle stary, aby przekazać mądrość. Życie to ciągła nauka, gdzie każdy dzień daje nam szansę na zrozumienie świata i nas samych.

 Rozkład aktywnych sił w społeczeństwie wyklucza rewolucję.

 To dobrze, kiedy człowiek jest wrażliwy, ale wyobrażam sobie, że żyje się wtedy ciężko.

 Świat nazywał go egoistą, bo nie ciągnął z niego korzyści.

 Nie mów, że czas leczy rany. To nieprawda. Czas nie leczy. Czas uczy, jak żyć z ranami.