Śmierć nigdy nie jest ładna.

 Nie musisz udawać, że jesteś silny,
nie musisz mówić, że wszystko jest dobrze,
nie martw się tym, co pomyślą inni, jeśli
musisz, płacz - to dobrze wypłakać łzy do
końca (tylko wtedy wróci uśmiech).

 Zrozumiałam, że czasami żałujemy czegoś tak bardzo, że później mocno obwiniamy za to siebie. Dusimy wszystko w środku, psychicznie stajemy się mało odporni, w głowie gotuje się od niepotrzebnych myśli. Dużo byśmy dali, żeby móc cofnąć czas, nie iść tą drogą, nie podjąć takiej decyzji, nie podać ręki, nie odezwać się, nie wsiąść za kółko. Ale to wszystko na nic, robimy sobie w głowie kocioł, do którego wrzucamy każdą myśl, aż w końcu zaczyna się przelewać i dopiero wtedy wyrządzamy sobie prawdziwą krzywdę. Czasami chyba trzeba usiąść, zrozumieć swój błąd i umieć pociągnąć życie dalej. Nie jest łatwo, ale przecież nikt nie powiedział, że tak będzie.

 Cała Polska jest od wieków w tonacji molowej.

 Cnota jest swą własną nagrodą i frajerzy to ci, którzy umierają.

 Znaleźliśmy się w miejscu, gdzie czas zamarł, a wspomnienia nie miały dostępu.

 Właśnie to co uważał za najpotrzebniejsze, otaczało go całunem daremności.

 Ludzie z przypadku uczynili mamidło, którym usprawiedliwiają swą własną głupotę.

 Większość ludzi używa pierwszej połowy swego życia w taki sposób, że czyni nieszczęśliwą drugą jego część.

 Mam ochotę się opić, nawalić, naje*ać. Wszystko jedno. Byle tylko znieczuliło.

 Dobrze jest, jeśli życie i książki mają treść.