Życie składa się z naszych postaw.

 Nigdy nie wolno się zatrzymywać. Niemal każdego dnia miałem ten ból, idealizm – trochę wiary i nadziei, że jakoś to będzie lepiej. Życie bowiem jak rzeka, nigdy nie płynie wstecz, a każda chwila jest nową rzeczywistością.

 Dwukrotnie: o raz za dużo.

 Obcowanie z ludźmi nakłania do samoobserwacji.

 Gdy już raz było się martwym, nic nie wydaje się straszne.

 Życie jest jak rzeka, której kierunek nie jest nigdy pewny. Możemy tylko płynąć z prądem lub próbować przeciw niemu. Ale rzeka zawsze płynie, a naszym zadaniem jest nauczyć się z niej korzystać, a nie walczyć przeciwko niej.

 Chętnie wezmę winę na siebie, jeśli tylko zdołamy ją oddać przeszłości.

 Małżeństwa są postanowione w niebie.

 Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.

 Jak można wierzyć słowom kogoś, kto sam sobie nie dowierza?

 Kiedy człowiek widzi wokół siebie tylko doskonałość, nawet ona zaczyna w końcu nużyć.