Zawsze uważałem, że w piekle musi być mróz.

 Gdy wiatr nie służy, do wioseł trzeba.

 To, co w niej było zapowiedzią stało się kamieniem, a kochać można tylko zapowiedź.

 Jednak największa siła jest w ludzkim
sercu, w jego odwadze i wytrzymałości.

 O wiele łatwiej jest żyć na uboczu, bez przyciągania niczyjej uwagi.

 Użytek wytwarza piękno jako produkt uboczny.

 Widzieć można na różne sposoby.

 Życie, które łatwo jest zepsuć, a naprawić tak trudno.

 A to jest najważniejsze, tak mi się
przynajmniej wydaje - być w zgodzie
z samym sobą i wiedzieć, kim się jest.

 Życie w podróży ma pozory snu. Choć dalekie od normalności, pozostaje realne.

 Czas, straszny lekarz, w ślepym bezrozumie leczy najdroższy ból wbrew sercu.