I tak jechaliśmy przez stygnący zmierzch ku śmierci.

 Jak jej posłuchasz, Prosiaczku, to ją usłyszysz.

 Podobno kiedy człowiek się z czymś już całkowicie pogodzi i niczego od losu już się nie spodziewa, to wtedy to, o czym marzył, dostaje.

 Bo człowiek nie wie, co to życie, dopóki po raz pierwszy nie rozbierze kobiety.

 Prędzej czy później wszystko samo się układa tak, jak miało się ułożyć

 Życie, które łatwo jest zepsuć, a naprawić tak trudno.

 Pożegnania są niepotrzebne (...) kiedy kogoś kochasz.

 ...sztuka jest jak surowica, może nam zaszczepić cudze doświadczenie.

 Z jakiegoś nieznanego powodu los obdarza nas tym, czego wcale od życia nie pragniemy.

 Nie zaczynaj dzisiejszego dnia od rozpamiętywania wczorajszych zmartwień.