„Będziesz szczęśliwa” - powiedziało Życie. „...ale najpierw ...

 Za dużo chcemy ogarnąć rozumem. Powinniśmy pamiętać o sercu.

 Kto przeżył tragedię, nie był jej bohaterem.

 Nim w ogóle się połapiemy, na czym polega życie, już jesteśmy w jego połowie.

 Świat jest nieraz snycerzem, a serce kobiety lawą ostygłą.

 Zbyt wiele urody sprawia, że twardnieje serce.

 Czym byłoby życie bez nadziei? Iskrą odrywającą
się od rozpalonego węgla i gasnącą natychmiast.

 Myślałem wówczas, że moja pieśń dopiero się zaczyna, a ona dobiegała już końca.

 „Gdybym tylko mógł wziąć roczny urlop od wszystkiego, kupić przyczepę, podróżować z tobą po całym świecie, dobrze jeść, pić i tak spać z tobą przez wszystkie noce, a rankiem wstawać powoli, dojrzeć przez okno jakiś las, spacerować wokół jeziora, położyć się w trawie, zmrużyć oczy w słońcu; tylko rok, a potem byłbym gotów wrócić i już nie prosiłbym o nic więcej dla siebie. Nie mam żadnych pretensji do życia, tylko żeby czasami zwolniło ten ucisk na szyi. Żeby tylko pozwoliło trochę żyć.”

 Chcesz ukryć twarz - wyjdź nago.

 Niczym zakochany diplodok trąca mnie swoją malutką i płaską główką.