Nigdy nie wiesz, kiedy po raz ostatni widzisz kogoś. Nie wiesz o tym, że się kłócisz z kimś ostatni raz, kochasz ostatni raz albo po raz ostatni patrzysz w oczy tej osoby, dziękując Bogu za to, że ją zesłał dla Ciebie. Dopiero kiedy ten ktoś umiera, zaczynasz to wspominać dniem i nocą.
Każdy najchętniej byłby równocześnie św. Franciszkiem i Gregory Peckiem, czy Małą św. Teresą i Sofią Loren.
Młodość nie jest etapem
życia, lecz stanem ducha.
Gdzie nie ma sędziów, potrzebni są chociaż świadkowie.
Czas i zdrowie to dwa cenne skarby, których nie rozpoznajemy i nie doceniamy dopóki się nie wyczerpią.
Życie jest próbą spektaklu, który nigdy się nie odbędzie.
Dzień, w którym zaczynamy martwić się o przyszłość, jest dniem końca naszego dzieciństwa.
Życie jest bardzo kruche. Drobiazgi mają poważne konsekwencje.
Trzeba być szalonym, by nie myśleć o wieczności. Każdej chwili można przekroczyć jej próg.
Kiedy się traci kontrolę nad sobą, traci się jakąkolwiek godność.
Stres oblany czekoladą byłby łatwiejszy do zniesienia.
