...wszystko dzieje się zawsze po raz pierwszy. Wszystko, co się liczy.
Najdziwniejszym z ludzi jest geniusz: ten tak daleko w przyszłość wybiega, że ginie z oczu ludzi z nim żyjących, a nie wiadomo, które pokolenie pojąć go zdoła.
Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.
Skoro wziąłeś tę rolę, graj ją!
Negatywne przekonania będą torpedować wszelkie wysiłki podejmowane w tym kierunku.
Życie to nie te chwile, które minęły, tylko te, które zapadły w pamięć.
To zadziwiające, jak mocno trzymamy się
fragmentów przeszłości, czekając na przyszłość.
Wiem, że nawet tego nie wiem iż nic nie wiem.
Smak śmierci jest na moim języku. Czuję coś, co nie jest z tego świata.
Obdziela i obdziera nas czas.
