Boimy się tego, co najbardziej jest do nas podobne.

 To złodzieje i przestępcy. Zawsze szukają najłatwiejszego sposobu, a nie najrozsądniejszego.

 Im bardziej komuś zawierzyłeś, tym bardziej go kusiło, by cię zdradzić.

 Kto abstrakcyjnie kocha całą
ludzkość, kocha prawie zawsze samego siebie.

 Stać się obserwatorem własnego życia znaczy uwolnić się od jego cierpień.

 Nic mi to nie przeszkadza, że na
ciebie czekam, skoro wiem, że przyjdziesz.

 Serce jest siedliskiem duszy.

 Doskonale ktoś powiedział, że wszystko zrozumieć, oznacza wszystko wybaczyć.

 - Pamiętasz ... - zaczynam.
- Ja wszystko pamiętam - przerywa mi. - I właśnie dlatego tak mi z tym ciężko.

 Dlaczego tak bardzo boimy się w otwarty sposób mówić o uczuciach? Nie zdradzamy, co nas boli. Nawet przed tymi, których kochamy. A przecież chyba zależy nam na sobie? Zapominamy, że słowa nie służą tylko temu, by ranić. Są po to, by nas jeszcze bardziej do siebie zbliżać. By pomóc rozwiązać konflikty i nieporozumienia. Często zasypiamy przytuleni do niedopowiedzeń. Nie dbamy o to, by rozplątać negatywne emocje. Brak czasu, brak ochoty, brak zrozumienia. Czy to ma sens? Żadnego. 

 Cierpienie jest uniwersalne.