Idziesz do niewiast? Nie zapomnij bata!

 Matki są stanowczo najdroższymi istotami.

 Ale człowieka trudno zmienić, prawda?

 I chyba nauczyłam się żyć ze swoją pamięcią, tak jak żyje się z przewlekłą chorobą.

 Ludzie giną jak muchy. I to nie jest metafora – nic strasznego, muchy! - i giną dziennie setki, tysiące. Jak mówię – jak muchy, nie inaczej.

 Życie jest tylko chwilą, ale chwila ta bywa czasem tak piękną, tak lśniącą swą wewnętrzną treścią i barwą, że warto dla niej żyć i umierać.

 Zastanawiam się, ilu osobom nie udaje się być z tymi, których pragną i kończą z innymi tylko z rozsądku.

 Życie nauczyło mnie nie tracić nadziei, ale też się do niej zbytnio nie przywiązywać.

 W końcu czytanie jest poniekąd doglądaniem książek.

 Czas jest jak rzeka, która zmywa to, co powierzchowne, lekkie, płytkie; pozostawia tylko to, co prawdziwe, co głębokie, co cenne.

 Ja także kiedy odejdę może w ciemności zaświecę.