Dopiero nieszczęście odkrywa w ludzkich umysłach skarby nieprzebrane.

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 Uczucia są nieme. Nie umieją mówić ani dobierać słów.

 Ludzie mają w zwyczaju
z całego serca wierzyć w fikcję,
żeby móc ignorować prawdę,
której nie potrafią zaakceptować.

 Wszystko, czego możemy zapragnąć, wynika z odebranej tresury.

 Płacz. Krzycz, jeśli musisz, ale nie pozwól by to Cie zniszczyło.

 Zrozumiałem, że życie to potępienie. Wieczne rozpoczynanie wszystkiego od nowa.

 Nauczyć się czegoś od swych wrogów jest najlepszą drogą, aby ich polubić.

 W sytuacji bez wyjścia trzeba być odważnym.

 Płaczesz jak dziecko, ponieważ nie potrafisz postąpić jak dorosła kobieta.

 Wszyscy jesteśmy tylko workami kości.