Umrzeć to każdemu dobrze robi...

 Wymykają mi się słowa, jakich umysł jeszcze nie zaakceptował.

 Zakochany człowiek staje się samolubny i zaślepiony.

 Przyjaźń to cudowny wynalazek. Choć tak bardzo skomplikowany w obsłudze.

 Nadzieja jest najokrutniejszą z kochanek i potrafi zmiażdżyć ci serce niczym styropianowy kubek.

 Odchodzenie zawsze łączy się ze strachem.

 Pozbawiona mocy nie będę zdolna nikogo zamordować!

 Czasami ludzie są piękni. Nie z wyglądu. Nie w tym, co mówią. W tym kim są...

 Ludzie zawsze przyrzekają, a potem zamiast spełniać obietnice, wypowiadają kolejne. Wszystko dlatego, że by sobie przypomnieć, trzeba coś powiedzieć. Tylko to pomaga. Przypominać sobie.

 A przecież oboje wyobrażali to sobie inaczej, wyobrażali sobie, że będą inni niż te wszystkie pary, które widywali na weselach i pogrzebach. Zmęczone sobą. Wkurwione. Mające siebie dość. Nie, on miał być jej, a ona miała być jego. Mieli się wygłupiać, mieli kpić z życia. Przecież czuli się ze sobą tak dobrze. Przecież się lubili.

 Wszyscy kiedyś umrzemy.
Tylko jedni wcześniej, drudzy później.
Chodzi o to, żeby to odwlec. Jak najdalej.