Tak długo jak coś pamiętasz należy do ciebie.

 Wszyscy jesteśmy daleko od domu. Zaszliśmy zbyt daleko.

 Czas ucieka, wieczność czeka.

 Nie miałem pojęcia, że ból może
mieć tyle odmian, tyle smaków, że
może wyżerać, palić, pulsować i kłuć.

 Zawsze uważałem, że nie można
naprawdę się zgubić, jeśli się zna własne
serce. Ale mogę się pogubić, nie znając twojego.

 Jak możesz nie wiedzieć gdzie
jest serce? Tyle ich przecież złamałaś.

 No i koniec (...). Był człowiek, nie ma człowieka...

 Ludzka szpetota jest szpetotą ubrań.

 To byłby dla mnie
zaszczyt, gdybyś złamała mi serce.

 Niech będzie, co będzie; czas
wszystko równo w swym unosi pędzie.

 W naturze człowieka leży rozsądne myślenie i nielogiczne działanie.