Jak pogoń za wiatrem. I bez przerwy na drugim planie.

 Wiernym się jest jednej, ale popatrzeć można na wszystkie.

 Bo skoro człowiek ma na tym świecie ledwie chwilę,to marudzenie wydaje się stratą czasu.

 W naszym życiu pojawiają się różni ludzie. Niektórzy zostają, inni nie. Jeszcze inni na pewien czas się oddalają, aby kiedyś powrócić.

 Dorośleje się w bliskości umierania, nie śmierci.

 Tkwiąca w tym wszystkim ironia wydała mi się przytłaczająco smutna.

 Drzewa umierają inaczej niż ludzie.
Drzewa wyglądają tak, jak gdyby cieszyły
się własną śmiercią. Wprawdzie potem będzie wiosna i one odkwitną znowu,
ale ty wiesz, że nigdy nie można mieć
pewności. No i skąd o tym mogą
wiedzieć drzewa? Dla nich na pewno
każda jesień jest ostatnia.

 Człowiek, który poddaje się losowi, staje się ludzkim wrakiem.

 Wszyscy leżymy w rynsztoku,
ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy.

 Każdy imbecyl może zajść wysoko, jeśli nad nim również są imbecyle.

 Nawet szczęśliwe
numery nie zawsze wygrywają.