Smakuję chwilę, cieszę się ciszą, zaklinam czas.

 Czas jest cennym skarbem, który posiadamy, ale jest skarbem dziwnym i paradoksalnym. Im więcej z niego marnujemy, tym więcej nam go zostaje.

 Kobieta powinna wiedzieć, w co wierzy, bo jak inaczej samemu można w nią wierzyć?

 Przyjaciele to największe bogactwo na świecie.

 Każde zmartwienie w końcu się zużywa.

 Nigdy jednak żadna piękna mowa nie zaspokoiła głodnego żołądka.

 (...) wiele cię czeka łez i bólu, bo za najwyższe szczęście trzeba zapłacić.

 Ale na tym zasranym świecie
wszystko, co dobre, jest albo na receptę, albo wyprzedane, albo osiąga taką cenę, że trzeba zapłacić
duszą, żeby poczuć smak.

 Kobieta musi żyć pasjami
męża, inaczej miłość sczeźnie.

 Taka już ludzka natura, że pragniemy najbardziej tego, czego mieć nie możemy. Kochamy to, co mają inni, a nudzi nas to, co sami posiadamy. I tak jak rzadko udaje się nam sięgnąć po gwiazdkę z nieba, tak też z rzadka trwamy w miłości do tego, co zdobywamy bez większego trudu.

 Nie mogłam jeść, i to nie z obawy
przed utyciem, ale dlatego że dusił mnie
ten chory, smutny świat. Wypełniał mnie
i nie pozostawiał miejsca na jedzenie.