Dom, w którym nie rozbrzmiewa śmiech dzieci, jest martwy.

 Czasami nasze serca... trochę pękają.

 Szczegółowo analizując płatki nikt jeszcze nie pojął piękna róży.

 Kaleczą się i dręczą milczeniem i słowami, jakby mieli przed sobą jeszcze jedno życie.

 To własne wspomnienia, nie duchy, nawiedzają ludzi.

 Jesteśmy niczym łzy w deszczu, które giną w rwącym strumieniu rzeczy doczesnych.

 Czym gardzisz? Po tym poznać, kim jesteś naprawdę.

 Pożar zawsze zostawia po sobie popioły.

 Łzy popłynęły, zanim zdołał je powstrzymać, gorące, lecz natychmiast zamarzające na twarzy, ale cóż za sens ocierać je, albo udawać, że nie płyną?

 Kiedy miała piętnaście lat, umiała już całować z otwartymi ustami i wiedziała, że miłość jest głównie źródłem cierpienia.

 Koszmar, który można przeżyć raz, za drugim razem zabija.