[...] na zalanej słońcem łące, daleko od utartych ścieżek codziennego ...

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą ale rodzina zostaje.

 Często kocha się "z przerwami". To znaczy czasem jest tak, że aż brzuch boli i oczy pieką, a czasem jest tak, "że można wytrzymać" i w ogóle myśli się mocno o czym innym.

 Błogosławię was, moje dzieci... A niech was wszyscy diabli!

 Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest wszędzie, wsącza się do mego szpiku.

 Życie przyprawione szczyptą miłości lepiej smakuje.

 Poryczeć się jak dziecko jest dobrze.

 Obawiam się, że kiedy moje marzenie się ziści, nie będę już miał w życiu żadnego innego celu.

 Dyscyplinę budują konsekwentnie realizowane małe akty odwagi.

 Im więcej dowiaduję się o ludziach, tym bardziej lubię swojego psa.

 Niekochanym niewiele się przytrafia, ich nieżywe życia porastają pleśnią, ich dusze się duszą.