Wielokrotnie od myślenia robiłem się smutny, a od działania nigdy.

 Co po nas zostanie: rdza i miliard głuchych smartfonów.

 Ponieś trudy oddychania dłużej w zepsutej atmosferze tego świata.

 Nawet w tłumie można być samotnym.

 Należymy do gatunku składającego słowa jak ryba ikrę, produkujemy więcej kultury, niż jesteśmy w stanie przetrawić.

 Przyjaciel staje się fragmentem naszej biografii, jak data urodzenia, pierwsza szkoła czy imiona rodziców.

 Kto się zwierza boi, niech do lasu nie chodzi.

 Tak, "kiedyś" to jest dobre słowo. Niby precyzyjne, a takie rozmyte. Niewiadome. Jak liczba Pi, jak Piekło, które przecież nie istnieje, a zatem może i "kiedyś" jest wyłącznie iluzją. Jakąś rozpaczliwą obietnicą, która nie zostanie dotrzymana. I mam tak mówić każdemu: "Kiedyś cię pokocham. Bądź cierpliwy. Kiedyś." Właśnie tak?

 Wolę mieć serce złamane niż opancerzone i wiem, że ten, kto nie marzy, nic nie osiąga.

 Człowiek niezdolny wybierać to już nie człowiek.

 Współczucie jest najważniejszym, a może nawet jedynym prawem istnienia całej ludzkości.