Niewykorzystane szanse palą bardziej niż nieudane podejścia.

 Literatura zaczyna się tam, gdzie przestaje być normalnie.

 Czasami jest dużo sensu w nonsensie, jeśli zechce się go poszukać.

 Kocham cię, to nic i wszystko zarazem.

 Gdy tylu ludzi pochwala to samo, wtedy łatwo jest dojść do wniosku: jedzmy gówna, przecież miliony much nie mogą się mylić!

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Najlepsze kłamstwa są w dziewięćdziesięciu procentach prawdziwe.

 Lepiej nigdy nikomu nic nie opowiadajcie. Bo jak opowiecie – zaczniecie tęsknić.

 Traktuj młodszych tak, jak chciałbyś być traktowany przez starszych.

 Nie musi się patrzeć na rzeczy wciąż pod tym samym, uprzykrzonym kątem.

 Głupich nie sieją, sami wschodzą.