(...)strachem można zmusić człowieka do wszystkiego poza samodzielnym myśleniem.

 Lęk zamyka nam oczy na piękno chaosu.

 Przez chwilę byłeś człowiekiem. I znowu chcesz zostać apostołem, ty diable?

 Ludzie pytają: - Dlaczego jesteś taka? - Jaka? - Wredna, oziębła, egoistyczna... - Nie jestem wredna, tylko szczera, nie jestem oziębła, tylko boję się, że znowu ktoś mnie skrzywdzi, nie jestem egoistyczna, tylko znudziło mi się dbanie o tych którzy mają mnie głęboko w dupie.

 Życie jest jak nudna sztuka w teatrze, ale nie warto się spieszyć z wychodzeniem przed nieuniknionym końcem spektaklu.

 Póki nie ma publiczności, nic nie jest prawdziwe.

 Wszystko przestaje być straszne, kiedy widzisz, jak nadchodzi.

 Taka walka do końca to jest to. Choćby się było z góry skazanym na przegraną.

 Zawieszona między przeszłością a utraconą przyszłością, zaczęła się nieomal dusić.

 A na razie w urojeniach pogrążeni, środek bagna
To codzienna rzeczywistość polskiego nastolatka.

 Brzuch stary złoczyńca, nie pamięta, co było wczoraj, jutro znów się upomni.