Ludzie są głupi, uwierzą w kłamstwo, albo dlatego, że chcą, ...

 Samotność utkana jest ze wspomnień.

 Nie lubię jak ktoś kłamie. Jak nie dotrzymuje słowa, jak zawodzi. Nie lubię jak się zaczynam pozytywnie nastawiać po to, by za chwilę stwierdzić, że każda historia kończy się tak samo...

 Najbardziej obawiam się śmierci mojej wyobraźni.

 Każdy ma swój dom ukryty w sobie. Ten dom określa, kim się jest.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.

 W strachu nogi biegną szybciej od myśli.

 Za każdym razem dostawałem policzek od rzeczywistości. Od upartej, absurdalnej, powtarzającej wciąż swoje, przerażającej i niemożliwej do zaakceptowania, nie dającej się pojąć rzeczywistości.

 Jeżeli ktoś umarł, to jeszcze nie powód, żeby go przestać lubić, zwłaszcza jeżeli to był ktoś tysiąc razy sympatyczniejszy niż inne znajome osoby, które żyją.

 Rzecz w tym, że kokieteria to nałóg, którego nijak nie da się zaspokoić.

 Szczerość to jedyna cecha za którą ludzie mogą cię znienawidzić.