Świat trzepocze niczym skrzydełka owadów...

 Dziwnie jest zorganizowany ten świat. Za mało w nim radości, za dużo ironii.

 Przyszłość należy do tych, którzy wierzą i spełniają swoje marzenia.

 Kiedy patrzysz w przepaść, przepaść też patrzy na ciebie. Kiedy spojrzysz długo w otchłań, otchłań też spojrzy w ciebie.

 Cały spostrzegany świat jest tylko zbiorem obrazów i znaków.

 Życie jest po prostu szeregem prób wypychania naszego ego z twojego pola widzenia z powrotem na miejsce, które mu przysługuje.

 Świat jak mydlana bania,
na słomce wisząc Bożej,
drży, chwieje się i kłania,
kręcąc się w barwach zorzy.

 Świat jest księgą, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę. Przede wszystkim należy podróżować, aby uczyć się i rozmijać granice. Podróżowanie to jedna z najpiękniejszych szkół życia.

 Już od dawna nie zastanawiam się nad sensem życia, ale nad sensem świata. Co to znaczy, że istnieje nie tylko ja, ale także tysiące, miliony, miliardy innych.

 Dopóki nie uczynimy postępów w zrozumieniu, jak jesteśmy połączeni jako jedno ludzkość żyjąca na tej jednej planecie, nie będzie pokoju w świecie. Pokój zaczyna się od nas samych.

 Świat jest książką, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę.