Zło najstraszliwsze, śmierć, nie dotyka ...

 Pewne rzeczy w życiu, nim jeszcze zdążymy się do nich przyzwyczaić, zmieniają się w czasie krótszym od jednego krzyku.

 Wolę martwą historię. Martwą historię spisuje się inkaustem, a żywą krwią.

 A więc to znaczy, że nie żyje.
Co dziwne, kiedy wypowiadałem
te słowa, nie wydarzyło się nic.
Świat nie miał się wcale gorzej
niż zwykle. Pogrążony w tym samym,
odwiecznym śnie, niszczał sobie jak zawsze.

 Człowiek instynktownie unika nieprzyjemności, wiesz, stara się omijać je szerokim łukiem.

 Siedemdziesiąt lat jednego człowieka, a jakby siedemset ludzkości.

 Życie jest jak rower. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać.

 Historia jest świadkiem czasów, światłem prawdy, życiem pamięci, nauczycielką życia.

 W naszym życiu nic nie jest na stałe. Na tym polega jego urok. Życie to chaos. Ale głęboko wierzę, że ludzie, którzy się obok nas pojawiają dzielą się na dwie kategorie. Czasami znajdujemy osobę, która będzie z nami na lata, a czasami zjawia się obok nas ktoś na chwilę. Na sezon. Jak kolekcja wiosna/lato, jesień/zima. Ktoś, kto jest z nami z określonego powodu. Ktoś, kto nas czegoś nauczy. O sobie albo o świecie. I siebie również. Ktoś, kto da nam dużo przyjemności. Obudzi w nas uczucia, które – wydawałoby się – dawno w nas przygasły. Ktoś, kto nas zmieni. A później po prostu odejdzie.

 Ty myślisz, że to pada śnieg, a to się tylko sypie czas.

 Czasem trzeba udawać do samego końca,
bez względu na to, co się naprawdę czuje.