Izoldo, przyjaciółko moja, i ty, Tristanie, otoście wypili śmierć własną.

 Wstałam, otrzepałam dłonie z ziemi, weszłam do domu i ciebie tam nie było.

 (..) sercu ludzkiemu nie to drogie, co drogie, a to, co swoje.

 Ufam. Płaczę. Przebaczam
i to mnie niszczy.

 Czy ty jesteś tym, na co przez całe życie czekałem?

 Samotność zmusiła mnie, bym z samego siebie uczynił sobie towarzysza.

 Dużo ludzi nie wie, co z czasem robić. Czas nie ma z ludźmi tego kłopotu.

 A praktyka, jak wiadomo, jest najlepszym kryterium prawdy.

 Miej najpierw siebie na względzie, o resztę świata martw się później.

 Czas to najlepsza cenzura, a cierpliwość - najdoskonalszy nauczyciel.

 Życie jest zbyt krótkie, by marnować je na realizację czyjś innego marzenia. Nie pozwól, aby hałas cudzych opinii zagłuszał twój własny wewnętrzny głos.