Na zawsze nie ma nic. Rzeczy się niszczą, a ludzie ...

 Nadzieja jest radykalnym protestem przeciw wytyczaniu granicy możliwościom.

 To jest najważniejsza rzecz w życiu ludzkim – mieć swój azyl, swoje współrzędne geograficzne, w których chce się żyć i być z kimś.

 Drepczę po śladach z przeszłości. Kręcę się w kółko niczym szaleniec. Na oślep. Na drżących nogach, jak małe dziecko, próbujące za wszelką cenę złapać równowagę. Próbując za wszelką cenę uchwycić się czegoś stabilnego. Czegoś, co bezpiecznie przeprowadzi je przez życie albo chociaż pozwoli na pierwszy bezpieczny i pewny krok.

 Gdzie wchodzi szczęście, tam zawiść rozpoczyna oblężenie i walczy z nim; a gdzie odchodzi, zostawia boleść i żal.

 Dokądkolwiek się udajemy, zabieramy ze sobą swoje poczucie winy.

 Jednak żałuję róży i płaczę nad sobą.

 Strasznie ciężko jest pogodzić się z bezsilnością.

 Jedynie głupcy i dzieci wierzą, że wystarczy zakryć oczy, aby zmory odeszły.

 Gdyby bogaci nie zapraszali znów bogatych tylko biednych, to wszyscy mieliby co jeść.

 Lotników zawsze łączyła specyficzna więź, niezrozumiała dla nikogo spoza ich kręgu.