To tylko chwila słabości. Atak arytmii, który minął.

 A wędrując, nie zapomnij o duszy.

 Nic nie mówić i w nic nie wierzyć.

 Twierdzo, zbuduję cię w sercu człowieka.

 Ten, kto znalazł, śpi z otwartymi oczami.

 Lilka była tym samym co ważka unosząca się nad stawem w letnie popołudnie.

 Gdybyśmy nie mieli duszy, stworzyłaby ją muzyka.

 Czas omija miejsca, które wspominamy.

 Noszenie w sobie tajemnicy wzbogaca i mimo poniżeń i złych dni pociesza.

 Ponieważ tak mało o sobie wiedzieliśmy, dużo mówiliśmy, najczęściej nie o sobie.

 Wszyscy w jakiś sposób ponosimy karę za życie, które wybraliśmy.