Umieć zapomnieć jest lepszą rzeczą niż pamiętać.

 Kwiaty kiwały główkami jak gromada bystrych dzieci.

 Czasami najkruchsza delikatność przezwycięża najtwardszą moc.

 Niczym zakochany diplodok trąca mnie swoją malutką i płaską główką.

 I alejką między "wszystko" i "nic" ruszył przed siebie.

 Są ludzie, których krzywdy łamią i ludzie, którzy nie dają się złamać.

 Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. Wtedy zaczynam wyznawać "mamtowdu*izm" i "c*ujmnietoobchodzizm". Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.

 Żyjcie życiem, w którym możecie się rozpoznać!

 Każdy ma jakiś resentyment.

 Życie to sztuka, której nikt do końca nie umie. To ciągłe dążenie do szczęścia, miłości i zrozumienia. To podziwianie wschodów słońca, a w nocy śpiew gwiazd. To umiejscowienie siebie w szalonym tańcu rzeczywistości.

 Życie wie o sprawach, o których my nie wiemy.