Zawsze jakoś to jest, zawsze jakoś się to życie w końcu układa. Może po prostu los chce ...

 Życie z dnia na dzień może wydawać się fajne i romantyczne, kiedy ma się dwadzieścia lat, ale w wieku dwudziestu pięciu staje się nudne, trzydziestu przygnębiające, a czterdziestu wręcz groteskowe.

 Być może przeznaczenie nie istnieje, ale powinno istnieć.

 Tęsknimy, choć nie mówimy o tym, bo przecież nie ma się czym chwalić. Myślami zbyt często wracamy do przeszłości, w której się zatracamy. Próbujemy żyć na nowo, ale wciąż mamy za sobą niedomknięte rozdziały. Nieraz już na starcie tracimy to, co mamy. Boimy się ryzyka i nie ryzykujemy. Chcemy walczyć, ale nie do końca potrafimy. Jesteśmy silni, choć tak często zbyt słabi. Niszczymy to, co kochamy, kochamy to, co niszczymy. Gubimy się, ciągle się gubimy, upadamy, przegrywamy, rozpadamy się wewnętrznie, płaczemy, śmiejemy i znów gubimy... Zdobywamy szczyty, chwilę później je tracimy. Nie wiemy jak żyć, nie wiemy komu ufać i coraz częściej brakuje nam siły. Jednak mimo wszystko nie poddajemy się, nigdy tego nie zrobimy.

 Niczym zakochany diplodok trąca mnie swoją malutką i płaską główką.

 Zawsze żartuje się
z rzeczy, które nas przerażają.

 Ilu ludzi, tyle dróg!

 I co znów tego życia? Naparsteczek ledwo.

 Życie jest zbyt krótkie, by przejmować się tym, co pomyślą inni. Zamiast tego musimy czerpać z niego ile się da. Przygoda to życie, a życie to przygoda.

 W zasnutym chmurami niebie ktoś powycinał ptaki. Jesień się starzeje.

 Życie jest absurdem. Większość z nas nie zauważa absurdu, inni – nieliczni – potrafią go oswoić i zaakceptować.