Dusza ludzka ma dwa tylko ...

 W każdym z nas siedzi więcej niż jeden człowiek.

 Człowiek naprawdę posiada tylko to, co jest w nim.

 W naszych czasach trzebna się bardzo śpieszyć, aby wyśmiać półgłówka. Jutro bowiem może on już być wpływowym człowiekiem.

 Jak cudownie byłoby móc,
przyprowadzić z powrotem
z nieba kochaną przez nas
osobę, aby spędzić z nią tylko
ten jeden, jedyny, ostatni
dzień na ziemi...

 Piękny jest człowiek, który potrafi dziękować.

 Wtedy pycha człowieka będzie poniżona, a upokorzona ludzka wyniosłość.

 Zastanawiające jak wielu spośród kastratów na temat sztuki śpiewa basem.

 Człowiek tworzy jakąś rzeczywistość, a potem staje się jej ofiarą.

 W zabawie ujawniamy, jakimi jesteśmy ludźmi.

 I dopiero gdy wielki ból osobisty zaorał mu i zbronował duszę, na tym gruncie użyźnionym krwią własną i skropionym niewidzialnymi dla świata łzami wyrosła osobliwa roślina: współczucie powszechne, ogarniające wszystko - ludzi, zwierzęta, nawet przedmioty, które nazywają martwymi.