Czas robi swoje. A ty człowieku?

 ...Człowiek stanowi zlepek dwóch cech. Tylko dwóch. To wielki apetyt na spełnianie swoich pragnień i mizerną wolę. Smutne...

 Istota cierpienia jest nie do poznania, chociaż jest nam wszystkim wspólna.

 Wdzięczność ma krótką pamięć.

 Ludzie bliscy są sobie bliscy nawet jeśli są daleko.

 To bardziej przerażające, niż gdyby ktoś obcy skradał się po korytarzach. Od obcego można uciec.
Nie można uciec od samego siebie.

 Zastanawiałam się, jak długo jeszcze będę tak cierpieć. Może pewnego dnia, za kilkadziesiąt lat – jeśli ból miał zelżeć kiedyś na tyle, żebym mogła lepiej go znosić – uda mi się ze spokojem wspominać te kilka krótkich miesięcy składających się na najszczęśliwszy okres w moim życiu. Wspominać, wdzięczna za to, że poświęcono mi choć trochę czasu. Że dano mi więcej, niż prosiłam, i więcej, niż na to zasługiwałam. Cóż, może pewnego dnia miało być mi dane tak to oceniać.

 Siłę człowieka mierzy się ilością jego nieprzyjaciół.

 Lubię patrzeć oczyma wewnątrz zwróconymi w świat, co się niezmierzony sam w człowieku stwarza.

 Świat jest teatrem, aktorami ludzie,Którzy kolejno wchodzą i znikają.

 Wiedzy nabywa się czytając książki, lecz wiedzę najpotrzebniejszą – znajomość świata – zdobywa się czytając w żywych ludziach i studiując wszystkie ich wydania.