Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Szukać prawdy, kochać piękno, chcieć dobra, czynić najlepsze - to zadanie i cel człowieka.

 Stałam się samotną wyspą. Spustoszoną wojną ziemią, na której nic nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Dziecko, które w nas mieszka, ufa,
że istnieją gdzieś mędrcy znający prawdę.

 Wydaje ci się, że zaszedłeś bardzo daleko i bardzo wysoko w poznaniu świata, a ty – nie wiedząc kim jesteś – po prostu nie ruszyłeś z miejsca.

 Serce człowieka bije drugiego niemiłosiernie.

 Są ludzie pozbawieni poczucia czasu. Chcą zrywać kwiaty, które się jeszcze nie stały kwiatami: i wtedy okazuje się, że nie ma kwiatów.

 Ale nie można wiecznie żyć
wspomnieniami, które są
jak wielkie brzemię.

 Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.

 Przyzwoity człowiek nie pisze, nie gra na scenie, nie komponuje.

 Jestem kimś, kto umiera w środku, ale mimo to nadal ma trochę nadziei na coś niemożliwego.