W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.

 Ludzie powinni się mierzyć duszami, a nie kieszeniami.

 Człowiek na ziemi jest celem dla ukrytych strzelców.

 My decydujemy tylko o tym jak wykorzystać czas, który nam dano.

 Przyzwoity człowiek nie pisze, nie gra na scenie, nie komponuje.

 Nie bądź obłudnikiem wobec ludzi i zwróć uwagę na swoje wargi!

 Jestem kimś, kto umiera w środku, ale mimo to nadal ma trochę nadziei na coś niemożliwego.

 Każdy czyn, każda myśl, każdy sąd ludzki ma wartość tylko przez pracę i dla pracy; ona jest najwyższym sprawdzianem społecznym, etycznym i estetycznym.

 Ludzi należy brać jakimi są.

 Współczesny człowiek jest eksperymentatorem własnego losu.

 Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni – jakby ciążyła na nich klątwa –
a poległych otacza się czcią?
Dlaczego czepiamy się tego,
co utraciliśmy, ignorując to,
co udało nam się zachować?