W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.

 Bogactwo człowieka mierzy się rzeczami, z których on spokojnym sercem rezygnuje.

 Człowiek [...] stworzenie towarzyskie.

 Ludzi należy dzielić na dobrych i złych. Rasa, pochodzenie, religia, wykształcenie, majątek – nie mają znaczenia. Tylko to, jakim kto jest człowiekiem. (Irena Sendlerowa)

 Nie ma sprawiedliwości.
Jestem tylko Ja.

 - I to Cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy?
- Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy.

 Myślę, że najgorsze, co może kogos spotkać, to przegapienie swojego życia. Niewykorzystanie szansy na zrealizowanie swoich pragnień, na odnalezienie sensu i wreszcie - na poznanie i pokochanie siebie samego. Najgorsze dla człowieka to obejrzeć się wstecz, gdy jest już za późno, spojrzeć na swoje życie i uświadomić sobie, że - z głupoty, lenistwa czy tchórzostwa - nie poszło się drogami, którymi chciało się iść.

 Po co twarz ludziom, którym patrzą tylko na ręce.

 Czasem, kiedy człowiekowi jest bardzo przykro, to sam staje się przykry.

 Z przeszłością należy się rozstać nie dlatego, że była zła, lecz dlatego, że jest martwa.

 Człowiek jest istotą napędzaną popędami, ale pociągają go wartości.