Rzuć mnie wilkom na pożarcie A wrócę, dowodząc watahą.

 Stwierdzenie „to koniec” może być zakwalifikowane równocześnie jako prawda i fałsz, bo nawet ostatnia kropka może być prologiem nowej historii.

 Człowiek znacznie więcej wie, niż rozumie.

 Kto robi z kogoś boga, niech się nie dziwi, gdy spostrzeże, że miał do czynienia tylko z człowiekiem.

 Jest już bardzo źle, jeśli dziś powiedzenie czegoś fałszywego przynosi tyle zaszczytu.

 Kolejność poznawania rzeczy stanowi ostatecznie o indywidualności człowieka.

 Ludzie używają słów tylko po to, by ukryć swe myśli.

 Człowiek może znacznie więcej, niż mu się wydaje.
I jeszcze więcej niż mu się na co dzień chce.

 Wspomnienia są jak linia na piasku. Im dalej idziesz, tym jest wątlejsza i mniej widzialna. Aż wreszcie nie ma niczego, jedynie gładki piach i czarna dziura nicości, z której wyszedłeś.

 Człowiek to dziwne stworzenie, zawieszone między zwierzęciem i nadzieją.

 Jeśli człowiek zbyt dużo myśli, znika wszelka wiara.