Unieście rąbki sukien, drogie panie, wkraczamy do piekieł.

 Szczęście jest czymś, co przychodzi pod wieloma postaciami, któż więc je może rozpoznać?

 Wszyscy się rodzą z wyrokiem śmierci jak mawiają mędrcy.

 "Jak żyjesz, Kochana?
Jak żyjesz
wśród coraz zimniejszych ścian
ulatnia się z nich wilgotna
woń naszych ciał
Czy Ci nie chłodno?
Jak zasypiasz
nie na mojej
piersi
nieopleciona gałęziami
moich rąk, moich nóg
kto poprawi
opadającą rękę – nim zemdleje
Jak wracasz z niespokojnych snów
bez pocałunków, które jeszcze się śnią
a już budzą
każde włókienko Twego ciała
każdą żyłkę
Jak wędrujesz labiryntem głuchych ulic
nie trzymając się mojej ręki
Jak wchodzisz po zmęczonych schodach
Jak żyjesz kochana
beze mnie?
Dlaczego żyjesz?"

 Jezu, jak mało człowiekowi trzeba, aby się poczuł szczęśliwy. Prawie nic.

 Uczynki popełnione w ciemnościach nie ukryją się przed światłem dnia.

 Przecież niczego tak w życiu nie potrzebujemy jak miłości, no, może jeszcze tlenu.

 Lepiej się nie zmieniać, niż stać się kimś, w kim nie rozpoznamy siebie.

 [...] bezinteresowność i odwaga nie tak bardzo się różnią.

 Wytrwałość to droga do wolności, a wolność to stan umysłu, a nie bogactwo materialne.

 Jak widma, rozciekawieni i pełni ukrytego lęku, niby ludzie normalni wobec jakiegoś entuzjastycznego wybuchu w zakładzie dla obłąkanych