Od dzisiaj jestem pokryta teflonem - wszystko po mnie spływa, ...

 Bo czasem miałem dość i siebie, jakby nie tyle świat mi tak ciążył, co moje własne istnienie.

 Zawsze, gdy z nim jestem, choć odurza mnie jego obecność, przychodzi do mnie myśl, której się boję: Gdzieś w głębi ogarnia mnie przerażenie, że jeśli go stracę, to jakbym straciła część siebie i zostanę okaleczona już na całe życie.

 Odejdź z mojej pamięci, dopiero wtedy będę wolna...

 Wszystko się zmienia, ale to, co najważniejsze, musi zostać.

 Ludzie garną się ku sobie, ponieważ wzajemnie siebie się obawiają.

 Nie dostrzegasz w sobie
tego, co widzą w tobie inni.

 Nikt nie czuje się tak silnie osadzony w życiu, a jednocześnie tak bardzo poza nim, jak starzy ludzie z małych miast, z tych brzydkich, brudnych ulic, ziejących udręką.

 Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje.

 (...)zmieniałem się w kałużę głupoty.

 Czemu sam dźwięk jego imienia nadal powodował ukłucie bólu?