Bzdury rozprzestrzeniają się z prędkością światła.

 Cokolwiek to jest, poczeka do rana.
A jeśli nie, to i tak nie jest tego warte.

 Ze wszystkich brzemion, jakie nam narzucili
to jest najbardziej szpecące. Szata Dejaniry nie uwłaczałaby tak mej godności, jak ten żałosny strój, który czyni ze mnie przedmiot zasłaniając twarz i odbierając tożsamość

 Jak mocno trzeba tęsknić za kimś kogo sie nigdy nie znało?
Tęsknić tak mocno, ze tchu braknie w piersiach?
Nie wiedzieć, daremnie czekać na wieści, ukrywać ból,
zżerajacy od środka - oto największa gorycz, jakiej może doznać człowiek.

 Jestem rozdrażniona, mam chęć szorować kamieniem po szybie.

 Życie jest wieczną ucieczką od samych siebie, nic nie można na to poradzić.

 A teraz, już prawie o północy pierwszego dnia, wciąż nie śpię, łamiąc swoje postanowienie, żeby kłaść się wcześnie - opóźniam sen, żeby odsunąć nieuniknione nadejście jutrzejszego ranka. Jeszcze jedna próba ucieczki.

 Zanim rozpryśnie się kolejny kawałek rzeczywistości, który trzeba będzie posklejać.

 Cierpienie jest na pewno rodzajem sensu. Bezsens przecież nie boli. Bezsens jest obojętnością.

 Przestań żałować swojego życia. Zacznij z niego korzystać.

 Więc na koniec jednym zdaniem: zawsze miej odwagę, by żyć. Nigdy nie bój się, że popełnisz błąd. Choćby nie wiem, co się wydarzyło miej odwagę, by być sobą.