Prawda nie zawsze jest taka, jaka się wydaje.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Nie ufaj nikomu. Wal przebojem po swoje.

 W każdej chwili liczy się to, kim jesteśmy i co robimy, a nie to, kim planujemy być i co planujemy robić.

 Wrogowie często mówią prawdę, przyjaciele nigdy.

 Z drugiej strony, czasami miłe złudzenie jest lepsze od ponurej rzeczywistości.

 Moja porażka bierze się z nadmiaru powodzenia.

 Nie obchodzi mnie nikt z wyjątkiem mojej osoby.

 Cel to zadanie jakie wyznaczamy naszym marzeniom.

 Chęci w jednej ręce, a gówno w drugiej: sprawdź, która ręka ma ciężej.

 Tylko wtedy, gdy oddajesz siebie, dajesz prawdziwie.