Rozsądny człowiek powinien poprzestawać na towarzystwie swej własnej osoby.

 Kobiety bawią się swoją urodą jak dzieci nożem. I ranią się.

 Czar, doskonałość, symetria jak w greckiej rzeźbie.

 Im dalej jedziesz, tym lepiej poznajesz to, co zostawiasz za sobą.

 „Moje napady szału ją przerażały. Przestała mi się zwierzać. Ostatniej nocy nie wytrzymałem, chwyciłem ją za ramiona i potrząsałem nią z całej siły. Pobladła,wyglądała, jakby miała się za chwilę pokruszyć. „Dlaczego płaczesz?!” „Nie mogę znieść twojej rozpaczy, twojego szlochu. Nie wytrzymam tego dłużej!”. Byłem wściekły, że zostawia mi tylko swoje ciało, że coraz mniej wiem o jej myślach, że zamyka przede mną duszę. Chciałem wejść w jej głowę. Chciałem, żeby myślała tylko o mnie. „Chodź, dam ci rozkosz” – szeptałem jej do ucha – „Dam ci zapomnienie”. „Dam ci niebo”. Nie broniła się (...)”

 Tu nie chodzi o to, żebym ja na Ciebie liczyła. Chodzi o to, żebyś Ty na mnie liczył. Żebyś wiedział, żebyś zawsze wiedział, że masz na świecie człowieka, do którego w każdy dzień, w każdym stanie i o każdej godzinie możesz przyjść.

 Bo jedno wiem na pewno
- w życiu nic nie jest pewne.

 Trzeba wszystko uporządkować. Musisz się zdecydować,
czego chcesz się trzymać. Musisz wiedzieć, co trwa, a
co przeminęło. I czasami ustalić, czego nigdy nie było.
I musisz sobie pewne rzeczy odpuścić.

 Gdy wola spotyka inteligencję, człowiek staje się znośnym zwierzęciem.

 Są tajemnice, które umykają ludzkiemu poznaniu.

 W gruncie rzeczy wszystko gra, no nie? Żyje. Po co wybiegać myślami w przyszłość.